زندگی نامه برتراند راسل

بازگشت به زمان‌های گذشته و آشنایی با شخصیت‌های بزرگ تاریخ همواره ما را به دنیایی جدید از دانش، اندیشه و الهامات می‌برد. یکی از این شخصیت‌های بزرگ، برتراند راسل، نویسنده، فیلسوف و برنده جایزه نوبل ادبیات است که به نوبه­ی خود تأثیر قابل توجهی در جوامع و فرهنگ جهانی گذاشته است.

در ادامه مقاله، با نگاهی ریزبینانه­‌تر به زندگی و میراث بزرگ این شخصیت برجسته خواهیم پرداخت. پس با ما همراه باشید تا در ادامه با نگاهی عمیق‌تر زندگی و آثار برتراند راسل را بررسی نماییم.

تولد و کودکی برتراند راسل

برتراند راسل، فیلسوف و ریاضیدان اهل بریتانیا، در ۱۸ مه ۱۸۷۲ در ولز در خانواده­ای اشرافی و پرنفوذ چشم به جهان گشود. از مواردی که این خانواده را معتبر می­‌ساخت این بود که پدربزرگ راسل، جان راسل، دو بار نخست وزیر بریتانیا شد. با این­حال که پدر راسل نیز اشرافی به­‌شمار می‌­آمد اما به هیچ دینی اعتقاد نداشت.
کودکی و نوجوانی راسل پر از مشقت و سختی بود. او در آن دوران به دلیل از دست دادن عزیزانش رنج فراوانی کشید. در سن بسیار کمی، مادر و خواهرش از دنیا رفتند و سپس پدرش نیز درگذشت. پس از مرگ خانواده‌اش، راسل تحت سرپرستی پدربزرگش و بعد از آن بیوه جان راسل قرار گرفت.
راسل در نوجوانی علاقه زیادی به ریاضیات و فلسفه داشت. او بیان کرده بود که شوق یادگیری ریاضیات، تنها چیزی بود که جلوی او را از خودکشی در زمان کودکی می‌گرفت.
زندگی شخصی برتراند راسل

برتراند راسل در زندگی شخصی با مشکلات بسیاری روبرو شد. او چهار بار ازدواج کرد و زندگی عاطفی پریشانی داشت. در سال ۱۸۹۴ میلادی (۱۲۷۲ شمسی) با آلیس پیرسال اسمیت ازدواج کرد، اما پس از مدتی او را رها کرد و به یک زن دیگر علاقه مند شد.
در سال ۱۹۲۱ میلادی (۱۲۹۹ شمسی) از آلیس جدا شد و با دورا بلک ازدواج کرد و دو فرزند به دنیا آوردند. اما پس از ۱۴ سال، وقتی دورا از رابطه‌ای با گریفین بری باردار شد، آنها از هم جدا شدند و روابطشان به دشمنی تبدیل شد. دورا برای فرزندی که از گریفین بری باردار شده بود، شناسنامه‌ای با نام خانوادگی راسل گرفت و این امر تنش‌ها و دشمنی بین آنها را تشدید نمود.
سپس، در سال ۱۹۵۲ میلادی (۱۳۳۰ شمسی) با پاتریشا هلن اسپنس ازدواج کرد، اما در همان سال از او جدا شد و با ادیث فینچ مجددا ازدواج کرد. این ازدواج تا پایان عمرش ادامه یافت.

گفته می‌­شود فرزند برتراند راسل، جان راسل، به جنون مبتلا شد. در کتاب "فیلسوفان بدکردار" شواهدی مبهم درباره رابطه برتراند راسل با همسر پسرش و آگاهی جان از این واقعه ذکر شده است. اما برخی معتقدند که وجود جنون در خانواده راسل ارثی بوده و علت جنون جان نیز همین بوده است
دوران تحصیل برتراند راسل

از دیگر مشکلاتی که برتراند راسل در زندگی­اش با آن روبرو شد، اخراج او از دانشگاه بود. در جوانی، وی به مطالعه­ی آثار پرسی بیش شلی، شاعر غزل­سرای انگلیسی، پرداخت که تغییری در مسیر زندگی او ایجاد کرد. سپس در دانشگاه ترینیتی در کمبریج در حوزه­ی فلسفه و ریاضیات تحصیل کرد.

در سال ۱۹۰۱، پارادوکس راسل را کشف کرد و پس از ۷ سال، عضو انجمن سلطنتی علوم بریتانیا شد. در زمان جنگ جهانی اول، به دلیل داشتن عقاید ضد جنگ، از دانشگاه اخراج و به ۷ ماه زندان در بریکستون محکوم شد.

دیدگاه راسل به جنگ
برتراند راسل، فیلسوفی با دیدگاه های ژرف بود که تأکید زیادی بر فعالیت های صلح جویانه و ضد جنگ داشت. وی به عنوان یک منتقد قوی جنگ و خشونت به شهرت رسید. راسل در زمان جنگ جهانی اول، به دلیل عقاید صلح جویانه اش، مورد انتقاد قرار گرفت و از دانشگاه اخراج شد و حتی به زندان افتاد.

در طول زندگی خود، او در جنبش صلح فعالیت کرد و تلاش کرد تا به ترویج صلح در جهان کمک کند. دیدگاه‌های صلح جویانه و ضد جنگ راسل به عنوان یکی از جوانب برجسته­‌ی فعالیت­‌های او در تاریخ به یاد ماندنی است.
برتراند راسل، فعالیت‌های بسیاری در زمینه­ی ضد جنگ انجام داد. وی به عنوان یک مخالف امپریالیسم و فعال ضد جنگ شناخته می‌شد. او در تظاهرات ضد جنگ علیه ورود ایالات متحده به جنگ جهانی اول سخنرانی کرده بود، که منجر به محکومیت او شد. او کمپین‌های ضد هیتلر را راه انداخت، از استبداد و خفقان در شوروی انتقاد کرد و علیه مداخله­ی ایالات متحده در جنگ ویتنام اعتراض کرد. همچنین، در سال ۱۹۶۳، انستیتوی دفاع از صلح را تأسیس کرد.

فعالیت‌های راسل در زمینه ادبیات و ریاضیات

برتراند راسل، علاوه بر فعالیت‌های صلح طلبانه و ضد جنگ، در زمینه‌های ادبی و ریاضیات نیز فعالیت داشت. او نویسنده‌ای برجسته بود که آثاری در زمینه­ی دفاع از انسان‌گرایی و آزادی از خود به جای گذاشت. این تلاش‌ها در سال ۱۹۵۰ با دریافت جایزه نوبل ادبیات مورد تشویق قرار گرفت. علاوه بر ادبیات، راسل در ریاضیات نیز فعالیت داشت و پارادوکس راسل را کشف کرد که به توسعه نظریه مجموعه‌ها کمک بسیاری کرد.

 او به عنوان یکی از بنیانگذاران منطق ریاضی مدرن شناخته می‌شود و به توسعه­ی منطق ریاضی بسیار مشهور است. همچنین، راسل در زمینه‌های دیگری مانند اخلاق، دین، سیاست و تاریخ نیز فعالیت داشت. او یکی از متفکران برجسته و تأثیرگذار قرن بیستم بود. به علاوه، مقاله­ی "در باب دلالت" از مقالات برجسته­ی وی است که بعدها به یکی از چارچوب‌های فلسفه تبدیل شد.
فعالیت های راسل در زمینه فلسفه و نظرات وی در زمینه دین
برتراند راسل، علاوه بر فعالیت‌های صلح طلبانه و ضد جنگ، در زمینه‌های فلسفه، منطق، نظرات دینی و اجتماعی نیز فعالیت داشت. او به عنوان یکی از بنیانگذاران اصلی فلسفه تحلیلی و پایه‌گذاران منطق نوین شناخته می‌شود. راسل در زمینهی دین و اعتقادات مذهبی نیز نظراتی داشت و از جمله منتقدان مهم دین مسیحی بود.

 او در مناظرات خود با دیگران، به تبیین نقاط نظر خود درباره­ی موضوع خدا و اعتقادات دینی می‌پرداخت. راسل خود را معتقد به توانایی اثبات عدم وجود خدا نمی‌دانست، اما در طول زمان تمایل بیشتری به دیدگاه بی‌خدایی نشان داد.

راسل هیچ مشکلی با دین یا تفکر دینی نداشت، بلکه انتقادش بیشتر متوجه جنبه‌های بی‌اندیشه و بی‌معنایی در تمایلات مذهبی بود. او همواره تأکید می‌کرد که عقل باید در صدر همه­ی باورها قرار گیرد و تعصبات نباید تصمیم‌گیری افراد را متاثر کند.

راسل در بحث‌های دینی مسائل و پرسش‌هایی را مطرح می‌کرد که نیازمند بررسی دقیق و کلی بود. علاوه بر این، راسل در فعالیت‌های اجتماعی نیز فعال بود و به مسائل جامعه جهانی و اجتماع توجه داشت. او کتاب‌هایی درباره­ی آزادی‌های اجتماعی و فردی نوشت و هدفش ارتقای آگاهی جامعه‌ها بود.
اعتقادات دینی راسل
برتراند راسل در زندگی خود اعتقاداتی داشت که موضوع بحث بسیاری از اثرهای او بود. او به عنوان یک خداناباور شناخته می‌شود و به اعمال و اعتقادات دین مسیحی انتقاد داشت. در کتابی به نام "چرا مسیحی نیستم؟" او ادعایی را مطرح کرد و بیان می­کرد توانایی اثبات عدم وجود خدا را ندارد، اما پس از چند سال با ارائه تمثیل قوری سماوی یا قوری چای آسمانی، بر دیدگاه بی‌خدایانه خود تأکید کرد. این تمثیل برای تبیین دیدگاه او درباره­ی عدم وجود خدا به کار گرفته شد.
درگذشت
این شخصیت برجسته در سن ۹۸ سالگی در تاریخ ۲ فوریه ۱۹۷۰ میلادی (۱۳ بهمن ۱۳۴۸ شمسی) به دلیل ابتلا به آنفلوانزا درگذشت. یک ویژگی جالب از گذشته ی او، عدم داشتن آرامگاه است. طبق وصیتی که قبل از درگذشت خود اعلام کرده بود، جسد او سوخته شد و خاکستر آن بر روی کوه های ولز پاشیده شد.

در سال ۱۹۵۰ میلادی (۱۳۲۸ شمسی)، به خاطر آثار گرانقدرش در حمایت از دوستی و آزادی اندیشه، برتراند راسل برنده جایزه نوبل ادبیات شد. او به عنوان یکی از تاثیرگذارترین نویسندگان و ادیبان جهان شناخته می‌شود.
سخن آخر
بنابراین، برتراند راسل یک نماد زنده­ی پیشروی در عرصه­ی اندیشه و آزادی فکر است. آثار و افکار او همچنان پس از مرگش تأثیرگذاری عمیق در جوامع و فرهنگ‌های جهانی دارند. برتراند راسل یک میراث بزرگ از آزادی اندیشه، دوستی و جستجوی حقیقت را به جامعه ارائه داده است و به عنوان یکی از بزرگان تاریخ، همچنان در قلب و ذهن‌های علاقه‌مندان به فلسفه و ادبیات، زنده خواهد ماند.